Episode Transcript
Derya: Welkom bij Zuurstof voor Hasselt. De podcastreeks waarin we de schijnwerpers richten op de mensen die Hasselt tot een betere plek maken. En dat elke dag opnieuw.
Nele: Ik ben Nele Kelchtermans.
Derya: En ik ben Derya Erdogan. Samen met jou, Nele, wil ik de verhalen ontdekken van de mensen die het culturele, ecologische en sociale weefsel van onze prachtige stad verrijken.
Nele: We hebben het over de onvermoeibare vrijwilligers, de visionaire makers en de toegewijde buurtbewoners die Hasselt vormgeven op manieren die misschien niet altijd in de schijnwerper staan, maar die wel het verschil maken.
Derya: Elke aflevering nemen we je mee op een reis doorheen verschillende buurten en gemeenschappen van Hasselt. We gaan een gesprek met mensen die duurzaam initiatieven opzetten, kunst en cultuur tot leven brengen en zich inzetten, dat vooral voor een inclusieve stad waarin iedereen zich thuis voelt.
Nele: We willen dat deze verhalen inspireren en aanmoedigen. Of je nu een Hasselaar bent die al jaren hier woont of net bent aangekomen, deze podcast biedt een kijkje achter de schermen van onze stad en toont de veerkracht van de mensen die hier wonen.
Derya: Dus sluit je bij ons aan terwijl wij de verhalen delen van Hasselaren die echt het verschil maken. Dit is “Zuurstof voor Hasselt”.
Lore: Ik ben Lore Praet, ik werk voor CinemaZED Hasselt, onze stadsbioscoop in het hartje van Hasselt, die nu pas verhuisd is naar Kaai16. Ik ben daar coördinator, dus ik probeer het hele gebeuren een beetje, het reilen en zeilen, in goede banen te leiden.
Stef: Hallo, ik ben Stef Lemmens. Ik werk bij The School. Dat is een non-profit-organisatie in Hasselt die leegstaande ruimtes gaat activeren. Met als doel stadsverbetering en creativiteit te verspreiden in de stad. Ik ben ook deel van Nomad City. Dat is een nomadisch onderzoek waarin het communaal en duurzaam samenleven wordt onderzocht bij verschillende hogescholen in Hasselt.
Nele: Hey Lauren en Stef, we zijn heel blij dat jullie erbij zijn vandaag, dat we met jullie in gesprek kunnen gaan, want jullie hebben een heel belangrijke rol in de culturele beleving in Hasselt, zowel met The School als met CinemaZED. En jullie hebben allebei ook een heel druk jaar achter de rug, er is veel gebeurd, jullie zijn allebei verhuisd.
Lore, kun je misschien al eens wat meer vertellen over die verhuis die je net ook vernoemde naar Kaai16?
Lore: Ja, dus wij hebben inderdaad een heel druk jaar achter de rug. We zijn met de nieuwe zaal, dus dat is Cinema Z, maar dat is ook Het Nieuwstedelijk, Fonk, en Be Classic. Zijn we verhuisd omdat we dus na vijf jaar in de nieuwe zaal een nieuwe plek moesten zoeken. Die samenwerking was afgelopen, dat wisten we. Maar we hebben wel een moeilijke tocht gehad om een goede zaal te vinden, want dat is natuurlijk niet gemakkelijk om een plek te vinden die groot genoeg is, hoog genoeg is. Daar moet een filmscherm in kunnen. Dat is gigantisch.
Dus we hebben de laatste maanden hard gezocht en we zijn dan uiteindelijk geland in de KartG-kanaal, waar we op zich wel blij mee zijn, omdat het toch ook wel een boeiende zone van Hasselt is.
Nele: Een interessante site, zei je. Hoe zie je die site daar en jullie aanwezigheid daar, of hoe zie je de toekomst daar?
Lore: Ik ben met mijn collega's van CinemaZED Leuven, zijn we daar dan nu intussen al een paar keer geweest, en mijn collega Koen Monserez noemde het precies alsof we in New York waren toen we daar stonden aan het water.
Nele: Ik ben heel ambitieus.
Lore: Eerst had je daar natuurlijk de muzikodroom. Je hebt daar Farm, Pixel Music zit daar, Villa Basta zit daar. Dus eigenlijk is dat een plek die heel hard leeft, ook bij jonge mensen heel hard leeft. Het zou zonde zijn, denk ik, mocht die minder gaan leven. Ik vind het heel belangrijk dat die meer gaat leven nog. En ik denk dat we met de Nieuwe Zaal, met de verschillende organisaties ook, binnen de Nieuwe Zaal wel echt de goede partners zijn om dat te doen, omdat iedereen daar ook wel veel durft of zo en een breed publiek kan aantrekken.
Wij hebben met CinemaZED en met Het Nieuwstedelijk ook een iets ouder publiek. Fonk heeft dan weer een jong publiek. BE Classic is heel breed eigenlijk. Dus ik denk dat die site aantrekkelijker maken voor de mensen van Hasselt en die site ook weer meer op de kaart zetten van Hasselt, ook wel een leuk iets is waaraan we kunnen meewerken. En je hebt dan heel die lijn aan scholen die daar zit in de Elfde Liniestraat. Dat is eigenlijk ook mooi, de verbinding dan tussen de stad en die zone. Dus ja, ik denk dat er veel... Dat die site wel veel nog in haar mars heeft.
Nele: Stef, jij zit hier vanuit de school vandaag. Die doen ook heel veel dingen. Kun je misschien een beetje uitleggen wat de projecten zijn waar jullie je op dit moment mee bezighouden?
Stef: The school is not a school. Dat is de slogan waar we altijd mee beginnen. Mensen denken vaak dat het een school is, maar het is een onderzoeksproject en een educatief project. We proberen kritisch te kijken naar het traditioneel onderwijs en te kijken wat er ontbreekt. En wat altijd in ons DNA zit, is eigenlijk dat nomadische. Dus we zijn altijd al rondgetrokken door de stad sinds 2017. Toen zijn we begonnen in de Stationsbuurt. Daar hebben we een aantal jaar gezeten, in een paar leegstaande panden. Waar we dan vooral de passanten van de Stationsbuurt tot stilstand wilden brengen. Dat was een buurt waar mensen niet graag bleven plakken. En ons doel was om via kunst, cultuur en muziek mensen toch te doen stilstaan.
Daarna hebben we drie jaar in Meso-Florida gezeten, een oud-VDAB-gebouw in de Cartier-Kanal, de industriële zone van Hasselt. Daar hebben we drie jaar kunnen zitten met een negentigtal kunstenaars, vormgevers, videomakers, heel breed eigenlijk. En sinds kort zitten we nu in het stadscentrum, in een oude sportwinkel. En daar hebben we nu ons nieuw project gestart, FAX.
Met weer dezelfde insteek, maar afhankelijk van in welke buurt we zitten, merken we wel dat er altijd een ander onderzoek volgt. In de binnenstad is veel leegstand, merken we, en dat is toch ook iets waar we nu in ons onderzoek ook experimenten mee willen doen. Hoe kunnen we die leegstand in kaart brengen? Welke makers zijn verdwenen en welke makers zijn we misschien nu op zoek naar nieuwe ruimte? Dus dat zijn zo dingen waar we rond werken.
Nele: Je zegt dat jullie in de binnenstad zitten, specifiek zitten jullie in de Maastrichterstraat, of het kleine Maastrichterstraatje, dat toch ook wel de laatste jaren veel leegstand heeft gekend, waar nu wel langzaamaan een nieuwe evolutie komt, mede dankzij jullie komst. Merken jullie al reactie op jullie aanwezigheid daar?
Stef: We zitten vaak half buiten, half binnen, die poort staat altijd open, en je hoort mensen praten terwijl ze passeren, die kleine small talk. Vaak is het wel zo van, amai, alles is hier leeg, of hier is bijna alles leeg. Dat komt heel vaak terug.
En wat wij doen, contrasteert een beetje met de standaardactiviteiten in de binnenstad, denk ik. Dus het is wel tof dat mensen dan toch even blijven stoppen en ze snappen misschien niet altijd goed wat het is, maar voor sommigen prikkelt het dan toch om binnen te komen en anderen moeten we binnen sleuren soms. De vloer is nog heel ruw en het is niet zo heel proper afgewerkt allemaal wat we doen, maar je merkt toch dat er een bepaalde nieuwsgierigheid is vanuit Hasseltse inwoners. Dat is wel fijn om te zien.
Nele: The school gaat altijd wel op zoek naar een tijdelijke invulling.
Stef: De tijdelijkheid geeft ook wel een bepaalde... Het is een voor- en nadeel. Het geeft soms het voordeel dat je heel snel van start kunt gaan en dat je je niet moet focussen op de afwerking van een gebouw of we beginnen gewoon direct met wat we hebben. En het nadeel is natuurlijk de onzekerheid die er ook mee gepaard gaat.
Na Meso-Florida dachten we even van ja, het gaat gedaan zijn. Maar toen we aan de stationsbuurt zaten in 2019 dachten we dat ook. En toen kwam ineens dat VDAB-gebouw uit de lucht. En zo is het precies altijd al gegaan. Dat we net gingen denken dat het ging stoppen en dat er dan weer iets uit de lucht komt. En dat geeft natuurlijk ook superveel energie. Het gaat toch nog door.
Lore: Dan weet je dat het vloeit, hè.
Stef: Ja. En ik denk, die energie is gewoon heel belangrijk. Zolang er geen energie is vanuit de mensen die het willen dragen, dan zou het sowieso niet doorgaan, denk ik. Alles begint met die energie. En opstaan voor die kansen, die ruimtes. En dan zien we wel waar we uitkomen. We hopen daar nu weer een aantal jaar te kunnen zitten in het FAX.
Maar misschien dat er daarna weer iets nieuws komt. Een aantal mensen hebben ook wel andere sites opgezocht. Er zijn ook mensen die in Meso-Florida zaten, die nu in het Klutzenhof zitten. De Yoga Studio Monkey Movement en de Tattoo School, die zitten daar. Dus je merkt ook wel dat mensen hun weg vinden. En dat is ook altijd hoe we naar the school hebben gekeken.
Mensen mogen the school gebruiken als een soort van tool om ook dat gesprek aan te gaan met een stad. Of met een eigenaar. Het is niet altijd gemakkelijk als je een beginnende kunstenaar bent om een eigenaar te overtuigen van je project. Of een stad te overtuigen. We hopen met de school ook wel een ruggesteun te kunnen zijn voor beginnende kunstenaars om mee te helpen dat gesprek aan te gaan.
Nele: Ik leerde CinemaZED persoonlijk al een heel aantal jaren geleden kennen in Leuven, want jullie hebben ook een werking in Leuven en sinds een aantal jaren gelukkig ook in Hasselt. Hoe is jullie samenwerking met de stad Hasselt specifiek of hoe is jullie werking.
Lore: Toegespitst op onze stad? Op dit moment zijn we drie dagen per week open, gezien de samenwerking met de andere organisaties. Dus dat is zondagavond, maandagavond en dinsdagavond.
Tegen dat we naar het Groenplein gaan, want daar gaan we meer zalen hebben, gaat dat een voltijdse werking worden, worden we echt een volwaardige stadsbioscoop. Zoals dat nu in Leuven ook zo is. Dus dagelijks meerdere films die we vertonen. Maar we werken ook samen met de stad via twee festivals. Dat is enerzijds altijd op het einde van het jaar CineSolidaire. Dat is begonnen als documentaire festival rond allerlei thema's rond solidariteit. Intussen zijn we ook, is het meer dan documentaire festival, vertonen we ook fictie. Allee, langspelers, gewoon films.
En dat gaat nu al met zekerheid voor de komende drie jaar nog, ieder jaar in december, plaatsvinden. En dat is ook een festival waarmee we proberen laagdrempeliger te zijn.
Dan kosten filmticketjes maar vijf euro, dus we proberen dan ook mensen... Vorig jaar zijn er bijvoorbeeld dakloze mensen uitgenodigd om gratis mee te komen kijken naar de films. Dus we willen dan echt wel meer iedereen bereiken, wat we sowieso graag willen, maar dan zetten we daar heel hard op in. En dat is een samenwerking met Dienst Gelijke Kansen van de stad.
En iedere zomer, dit jaar was al het derde jaar, organiseren we ook het gratis filmfestival Zomerfilms. Dat is in de Domein Kiewit nu al altijd geweest. Het kan zijn dat we in de toekomst andere plekken ook gaan verkennen. Maar dat is ook heel tof en je merkt dat mensen daar heel enthousiast van worden. Want dat zijn nieuwe, recente films die we dan gratis brengen naar de Hasselaar. En dan kunnen ze op een dekentje of op een stoeltje komen zitten en zo onder de sterrenhemel films bekijken. Dus dat is ook iets waar we zeker de komende jaren nog gaan verder zetten.
Nele: Ja, zeker. Het was een groot succes dit jaar, toch?
Lore: Ik denk dat we 3500 bezoekers of zo hadden dit jaar, dus we waren heel blij dat het ook steeds meer en meer bekend wordt.
Nele: En in de toekomst komt al die activiteit dus naar het centrum van de stad. Hoe denken jullie dat dat effect of impact gaat hebben op de binnenstad?
Lore: Ik vind het wel geweldig dat dat op het Groenplein is.
Die plek heeft al geleefd, een tijdje, met de Serre toen. Dat was wel een goed voorbeeld van hoe...
Ja, gewoon al het Groenplein op zich, die cafés die daar zitten, werken goed. Dus ik denk dat veel meer zichtbaarheid gaat krijgen. Onze cinema, maar ook het theater, de andere organisaties. Dus ik denk dat het heel leuk gaat zijn dat mensen terug naar Hartje Centrum ook wel gaan komen om echt een cultuurbeleving te ervaren.
En dan hebben we ook veel beter die wisselwerking, denk ik, met de lokale horeca. Mensen die effectief nog wat blijven plakken na de film. Nu hebben we ons eigen café, dat is ook fijn natuurlijk. Maar ik denk dat het wel fijn is voor Hasselt ook dat we die wisselwerkingen in gang zetten.
Nele: Hasselt heeft een heel lange, grote geschiedenis aan cinema in het stadscentrum. Ze zijn één voor één gesloten of weggetrokken. Dat is iets waar jullie ook op inpikken.
Stef: Het pand waar we nu zitten, met het FAX in de Maastrichterstaat 9, daar was vroeger blijkbaar een cinema. In de jaren twintig, ik durf het niet te zeggen. Soms komt er iemand binnen van oudere leeftijd die zegt van... Jullie doen een cinema? Ja, hier was ooit een cinema. Echt heel lang geleden. En af en toe hoor je wel van die wilde verhalen.
John Joris noemde het pand het Oord van Verderf. Hij was daar ooit, toen hij achttien was, de plek wilde feesten meegemaakt. Het is wel fijn om die verhalen te horen. Ik denk zeker dat er een rijke geschiedenis is.
Lore: Misschien eens boeien om op te lijsten waar die cinema's zijn geweest. Dan kunnen we daar iets mee doen. Want het gebouw waar FAXnu zit, hebben we ook nog even onderzocht, omdat dat dan ook wel mooi geweest zou zijn.
Stef: Ik zag nog een krijttekening op de muur waar het filmscherm misschien ging komen.
Lore: Het ging net te klein zijn en het was net niet mogelijk om daar... Wat fijn dat het nu op deze manier natuurlijk invulling heeft.
Nele: Ja, het zijn gebouwen met veel geschiedenis. Er is veel gebeurd. En als we daar dan terug leven in kunnen brengen... Net hetzelfde voor het administratief centrum waar jullie... Of waar het kunstcentrum Groenplein gaat komen. Daar zijn inderdaad heel veel Hasselaren met veel herinneringen aan. Als we daar dan een nieuwe, mooie, culturele bestemming kunnen geven, dan...
houden we die herinneringen ook in het leven, denk ik.
We hebben met Maison Florida gezien wat voor impact jullie hadden op Cartier-Canal en ook in de stad. Er was een hele sterke wisselwerking met de studenten van de hoge scholen die daar ook in de buurt liggen. Dus met het verdwijnen van Maison Florida denk ik dat iedereen zich wel even zorgen maakte over de verderzetting van het project omwille van de waarde ervan. Dus we zijn heel blij dat het toch is kunnen landen in het centrum van de stad. Waarom is het zo belangrijk voor een stad?
om een werking als de school of als FAXslab te kunnen verderzetten.
Stef: Ik denk Hasselt is een pendelstad. Er zijn heel veel studenten die komen vanuit andere steden naar Hasselt om te studeren.
Die wonen niet per se daar, en nadat die afgestudeerd zijn, is het ook niet echt zeker dat die daar gaan blijven plakken. Ikzelf ben blijven plakken omdat ik net, toen ik afstudeerde, de school leerde kennen, en ik voelde van, dit is iets dat mij prikkelt. Dit is iets waar ik mijn ei in kwijt kan, mijn creatieve ei.
En echt, ja, dat gevoel dat je mee aan die stad ook iets op poten kon zetten. Ik kon mijn projecten daar tonen, ik kon daar dingen organiseren. En ik denk dat soort plekken voor startende kunstenaars, creatievelingen, super belangrijk. Dat creëert een soort van hummus, denk ik, waar dat die echt hun ding kunnen doen. En niet om te zeggen dat we iedereen hier moeten houden of zo, maar het is wel fijn als er mensen zijn die hier willen blijven plakken.
Dat die dat wel kunnen en dat die ook ruimte krijgen om hun ding te doen, vind ik wel heel belangrijk. En ik denk, in Mijnsdorf-Florië, dat was zo'n plek. Dat was echt een vrije plaats, daar kon echt bijna alles. Fax proberen we iets, we hebben ook wel dingen geleerd uit Mijnsdorf-Florië, dus in Fax proberen we het ook wel iets gestructureerd aan te pakken.
We proberen wel nog altijd heel open te kijken naar mensen die zeggen van, ik ben pas afgestuurd en ik zou dit eens een keer willen uitproberen, of mag ik eens een cinemaconcept proberen, of iets organiseren, een concert of zo. Dus dat proberen we ons wel echt voor open te stellen.
Nele: Ik denk dat Kalf daar een heel concreet voorbeeld van is. Dus een kunstenaarscollectief dat zich aan de slachthuiskaai heeft gevestigd. Dat zijn eigenlijk allemaal jonge kunstenaars die vanuit Meso-Florida komen.
Stef: Ja, inderdaad.
Nele: Dus ik denk dat we ook wel het effect van die werking beginnen te zien in de stad. Dat is heel mooi.
Stef: Eender wie Meso-Florida is binnengewandeld, die heeft gewoon gezien dat dat kon. Dat je een leegstand pand kunt omvormen tot iets creatiefs. En als je dat ziet, dan weet je, dat kan in deze stad. En dat alleen al, dat zetje, dat kan al genoeg zijn voor iemand om eens te stappen naar, bijvoorbeeld een eigenaar van het slachthuis, of naar de stad, om te zeggen, hoe zit dat met dat pand? Zo die kleine zaadjes, je krijgt daar niet direct een resultaat van. Bij Meso-Florida ook. Iedereen die daar zat en dingen gedaan heeft, die gaan niet direct binnen een jaar al, weet ik veel waar, in kranten staan of op tv komen.
Maar die zaadjes die dan geplant worden, zijn wel super belangrijk, denk ik. Dat is ook dat rimpel-effect waar Loren al zei, dat heeft wel echt zijn waarde. Maar dat is moeilijk om te meten. Dat merken we soms ook wel. We hebben nu denk ik wel een heel goede band met de stad. Maar ik denk dat we in het verleden, toen we opstarten, dat dat nog niet heel duidelijk was van wat zijn de gevolgen van wat the school doet.
Omdat dat zo moeilijk meetbaar is. En dat is denk ik ook waarom dat vaak van die vrijplaatsen, of van die culturele hubs, dat die kwetsbaar zijn in hun overlevingen. Als je kijkt naar Brussel, de UK, die moeten ook weg daar. Ja, het is wel een bedreiging, denk ik, voor die culturele vrijplaatsen. Dus ik vind het super belangrijk. En mooi als een stad toch nog altijd inziet wat die waarde daarvan is.
Nele: En je haalde net dat nomadische van de school aan, maar dat is niet alleen met de school dat je het nomadische heel erg uitwerkt, hè?
Stef: Nee, dat klopt. Dus vanuit de school, vanuit Meso-Florida, is eigenlijk een soort van onderzoek naar wonen gestart.
Dus achter Meso-Florida, waar we met die kunstenaars zaten in Cartier-Canal, hebben wij eigenlijk een klein onderzoek gedaan naar samenwonen, Crocodile Boulevard. Waarin we met een zestal mensen gingen onderzoeken hoe we anders kunnen wonen, duurzaam kunnen wonen. En daaruit is eigenlijk Nomad City geboren. Een project waarin we met paardenkoetshuisjes door de stad trokken en eigenlijk twee onbenutte gronden van hogescholen gingen onderzoeken. Dus enerzijds PXL en anderzijds UCLL aan de Oude Luikerbaan. Dat is een project dat nu afgerond is, maar wel een vervolg gaat krijgen.
Nele: In dat stukje heb jij ook wel ervaringen. Jullie hebben met jullie tiny houses ook wel een alternatieve kijk op wonen.
Lore: Wij hebben die tocht, die manier van leven, ongeveer zeven jaar geleden gestart. Vanuit een caravan op de wei die wij Walden noemden, maar dat was in Kermt, dan zijn we samen naar Crocodile Boulevard gegaan. En nu, sinds we daar verhuisd zijn, zijn wij naar Herkenrode gekomen. En hier wonen wij nu met ons kleine huisje.
Met helemaal dezelfde filosofie van, ja, we vinden het ook gewoon heel belangrijk om te tonen aan mensen, aan Hasselaren, aan Limburgers, dat het niet altijd groot hoeft te zijn, dat het ook allemaal eenvoudiger kan.
En zo zitten wij nu met ons kleine huisje hier in de tuin van het klooster. We hebben hier de afgelopen zomer gezeten. Dat was een heel mooie tijd. We zijn het net al tegen elkaar. Hier ademt echt ook wel weer een andere sfeer. En Thomas heeft dat ook in... in zeven lessen gebracht hier de afgelopen zomer naar mensen toe. En met lessen bedoel ik dan gewoon een beetje gesproken met mensen die geïnteresseerd waren over wat het dan betekent om eenvoudiger te leven. Want het gaat eigenlijk niet alleen over wonen, het gaat echt ook wel over leven. En hoe je dat kunt doortrekken in je hele zijn. Dus zowel in hoe je werkt, als in hoe je woont, als in hoe je gewoon eigenlijk in het leven staat of zo. En dat vinden we ook wel heel belangrijk.
Want het is natuurlijk altijd een moeilijke weg, je weet nooit. Dat heeft Stef en Elke ook al gemerkt. Het is natuurlijk... Er is nog geen makkelijk draagvlak hiervoor gevonden. Dus waar je dan landt met je huisje, dat heel wettelijke kader, is nogal wankel. Er is ook nog altijd zoeken. Dus we weten nu alweer dat we verder moeten zoeken naar een nieuwe plek.
Dus we hopen ook wel ergens dat er meer en meer, ook misschien vanuit de stad weer, meer geholpen gaat worden om ook deze vorm van wonen en leven haalbaarder te maken.
Nele: En merken jullie een evolutie in dat draagvlak? Als jullie met jullie projecten ergens voet aan de grond krijgen, letterlijk dan, en misschien ook figuurlijk, dat jullie mensen daar wel mee kunnen bereiken en op die manier het draagvlak wel vergroten?
Lore: Ik vind dat er een enorm enthousiasme altijd rond is. Zowel bij jullie als bij ons, als mensen hier langskomen, is iedereen altijd enthousiast. Dat is misschien ook beleefdheid, maar ik merk wel echt dat iedereen is van zo kan het ook. En mensen voelen ook wel een shift.
Denk ik, in de maatschappij, omdat iedereen zo druk leeft, omdat iedereen met zoveel dingen altijd tegelijk bezig is, dat als die hier aankomen en hier even landen, dat die voelen van, ah ja, zo kan het ook, of zo. Dat geeft wel stof tot denken, denk ik, voor mensen.
Stef: Het zijn ook heel onzekere tijden, denk ik. Je zit zo met die energieschaarste, materiaalschaarste, die ecologische crisis nu. En mensen voelen dat het anders moet, of zo.
Ja, als ze dan zien wat wij doen, dan zien ze daar denk ik wel een mogelijke oplossing in. Niet exact wat we doen, denk ik. Want volgens mij wonen we eerder een spectrum of zo. Maar dat is mooi om te zien. En ik denk zeker ook, als ik kijk naar die hogescholen waar we nu mee samenwerken, vanuit Nomad City. Vijf jaar geleden had ik me dat niet kunnen inbeelden, dat we op leegstaande gronden, of onbenutte gronden van hogescholen, zouden kunnen wonen met kleine huisjes of zo. En nu merk je dat daar wel een soort van... Ja, dat die daar open voor staan of zo.
Dus dat is al sowieso, denk ik, een evolutie die heel boeiend is. En als we babbelen met mensen, dan zeggen ze ook heel vaak van, oh, ik zou het rijk willen doen, maar dat gaat toch niet? Of dat mag toch niet?
Lore: Of zou ik dat wel kunnen?
Stef: Ja, of zou ik dat wel kunnen? En het is jammer, ik denk dat veel mensen het wel zouden willen, of zo. Maar we worden toch nog altijd tegengehouden door het wettelijk kader dat ontbreekt.
Je moet al heel veel goesting hebben om ermee verder te gaan. Wij wilden dat heel graag. Dan begin je te zoeken naar oplossingen. Hier in Herkenrode stonden ze daar voor open, vanuit Herita. Die hogescholen stonden daar ook voor open vanuit het onderzoek dat we gingen voeren.
Je vindt wel manieren om het uiteindelijk te kunnen doen, maar het is niet dat het de meest eenvoudige weg is.
Lore: Het is niet de makkelijkste weg. Maar het is inderdaad, zoals gezegd, wel heel mooi om te zien dat gaandeweg, vind je wel, van die... Kom je wel dan weer mensen tegen, gelijk de pool hier van Herita, die dan superenthousiast is en eigenlijk heel veel in het werk zet om dat mogelijk te maken. Je hebt dat nu ook ervaren bij UCL.
Stef: Het is de juiste mensen, zo vaak vinden, die inderdaad een ambassadeur worden voor uw project ook, eigenlijk.
Lore: En die ermee in geloven en de waarden ervan inzien. We voelen wel dat veel mensen mee willen denken. Het is gewoon niet de makkelijkste weg. Maar het is wel de makkelijkste weg, of eenvoudig voor onszelf.
Stef: Ik denk dat steden ook een beetje schrik hebben. Wat gaat er gebeuren als veel meer mensen zo kleiner gaan wonen? En er is een angst ook voor sloppenwijken, denk ik.
Of misschien dat er andere soorten van klein wonen zijn die misschien een iets negatiever beeld hebben. En dat ze daar zo wat schrik voor hebben.
Je merkt dat er een bepaalde angst is, denk ik. Maar ik zie zelf heel veel mooie dingen in dat klein wonen. Mensen die kleiner gaan wonen, die kunnen heel veel dingen gaan organiseren in die buurt. En dat creëert een soort van lijm voor je wijken, denk ik. En daar zie ik wel heel mooie mogelijkheden in.
Lore: En het is zo durven die dialoog aangaan, wat wij allemaal wel graag doen, denk ik, met mensen. Waaruit dan zo'n zaadje kan ontstaan van, ah ja, dat mensen ook meer geloven van, ah ja, eigenlijk misschien wil ik gewoon wonen zoals ik woon, of misschien wil ik net ook iets anders. En dat ook soort van een...
Het is bijna geloof verspreiden, of zo. Dat klinkt heel heftig, maar eigenlijk is het dat we een beetje gewoon durven die voorbeeldrol op ons te nemen, denk ik.
Stef: Ja, je moet met één keer iets zien, eigenlijk.
Toen ik de eerste keer over Klein Wonen iets zag, dat was op YouTube, en dat was dan in Amerika. En je denkt, dat kan alles. Maar de eerste keer dat ik iets zag over Wonen, dat was Thomas, de man van Lore.
Die mensen hebben een project in Walden. Dat was de eerste keer dat ik dat zag op tv. Dat was in de stad waar ik destijds studeerde, in Hasselt. Ik dacht van, die doet dat hier. Dat is niet in Amerika, dat is hier. Dat is in Hasselt. En dat is de moment waarop ik mijn eerste huisje ben gaan bouwen bij mijn ouders, helemaal zelf. Dat is heel krachtig wat dat kan doen, om een voorbeeld in je stad te zien van mensen die het op een andere manier aanpakken.
Nele: Dus Laura, Stef, ik vond het super boeiend. Ik ken jullie werking en jullie projecten, maar ik heb toch ook weer heel veel nieuwe dingen gehoord en ik voel dat de energie er ook nog heel erg in zit. Dat is heel fijn om te zien, want we voelen inderdaad de impact die jullie hebben op Hasselaar en onze inwoners. Dus merci daarvoor, merci ook voor het gesprek en succes met al jullie plannen.
[00:25:49] Lore: Dank u, met alle plezier.
Derya: Bedankt dat je hebt geluisterd naar “Zuurstof Voor Hasselt”. Wij hopen dat dit interview je heeft geïnspireerd en je kan aanmoedigen om hetzelfde verschil te maken in onze stad.
Nele: Als je meer wilt weten over de mensen en initiatieven die je in deze reeks hebt ontdekt, bezoek dan onze website voor aanvullende informatie en bronnen. Je vindt de link in de beschrijving van deze aflevering.
Derya: Wil je reageren op een aflevering? Contacteer ons gerust. We willen graag horen wat jou inspireert en hoe jij bijdraagt aan de positieve verandering in Hasselt.
Nele: Tot de volgende keer!
